Door Mensje van Keulen
Varen op het Land!
Het is alsof ik in een boot lig. Ik denk aan het passagiersschip waar ik ooit een paar maanden een winkeltje in belastingvrije artikelen bestierde. Ik had een eigen ut, lag in een krap bed, er was geen raam, zelfs geen kajuitpoort. Dan is het hier in de caravan toch wat anders. Geen lucht van stookolie, geen gebrom van motoren in de machinekamer, geen deinende vloer bij stormweer en schoenen die over de vloer schuiven. En er zijn wel zes, zeven ramen die allemaal open kunnen en waar een hor voorgetrokken kan worden zodat de muggen buiten blijven.
Het is de eerste keer dat ik in een caravan overnacht, ik weet zelfs niets af van kamperen. Mijn enige ervaring op een camping was een weekend in de tent van de buren, toen ik een jaar of acht was. Ik herinner me vooral de regen, modderige kaplaarzen, een buurvrouw die ons naar een keet stuurde waar je kon dammen en sjoelen.
Het oppervlak is geringer dan mijn slaapkamer, maar al die vernuftige, rond afgewerkte kastjes bieden verrassend veel bergruimte, en dan zijn er nog een keukentje, wc, wastafel, tafel, zitbanken, lichtpunten overal, zelfs boven mijn hoofd zit een leeslampje. Ik laat het uit, ik luister, maar er is niets dan stilte. Tot ik een paar uur later wakker word van de eerste vogels. Vroeg voor mijn doen sta ik op een loop de grazige dijk op. Ik zou er wel willen blijven zitten, wat lezen, over het Heegermeer uitkijken. Maar er wachten fietsen en al zijn mijn man en ik oude stadskinderen, we zijn nieuwsgierig naar de toch door de gemeente Wymbritseradiel. Ik vraag me af of ik het hele eind zal volhouden en of het niet saai zal zijn, maar dat idee wordt meteen gelogenstraft als een boer ons voor een euro op zijn pontje overzet. Bloeiende bermen, tapijten van boterbloemen, vogels, kwakende kikkers, paarden met hun veulens, het riet, de ruimte, het vele water, wat een geweldig landschap. Het enige minpunt is de ontdekking dat zoveel koeien op stal blijven staan. Kom, boeren van Friesland, wees aardig en menswaardig en laat je koeien weer naar hun aard buiten grazen en dartelen op je prachtige land!
Soms, als de weg niet langs water voert, zie je de masten van zeilboten door het land glijden. Het geeft me een gevoel of ik zelf vaar, te meer omdat ik niet, zoals in de stad, telkens moet remmen en stoppen maar in gestaag tempo door kan blijven fietsen.
Aan het eind van de middag blijkt dat we zo’n 40 kilometer erop hebben zitten. Allemachtig, dat heb ik nooit eerder voor elkaar gekregen.
“Mooier dan Frankrijk,” heb ik mijn man tijdens het fietsen horen verzuchten. Evenzogoed buigen we ons ’s avonds met smaak over het Frans/Mediterrane menu van kok Marco. De kommetjes waarin het dessert wordt opgediend, doen denken aan bolstaande zeilen. Ik kijk om me heen en zie meer gasten achter zo’n wit kommetje. En plotseling schiet me een woord te binnen dat je nooit meer hoort, hoewel het zo mooi is: spelevaren.
Geschreven op juni 2009
maandag 7 juni 2010
Worst!
Door Tommy Wieringa
Worst!
Naastenliefde is een nuttig ding op de camping. Er zijn altijd anderen. Soms dragen ze een wc-rol met zich mee.
Als je niet van je medemens houdt, als zelfs het woord “medemens” klinkt als een onverdraaglijke intimiteit, moet je hem willen onderzoeken. Onderzoek is een effectieve omvormer van misantropie.
Ecce homo. Zie je hem niet dan hoor je hem wel. Hij zet een caravan voor je neus met een koelelement op het dak om de binnenruimte te koelen – het motortje dreunt je gedachten binnen. Verder weg maakt een troepje hardrockduitsers kwartier. Uit de autoboxen komt het geluid van een honderdvoudig versterkte marteling: de zanger klinkt alsof hij niet was voorbereid op de diepere genoegens van de herenliefde.
De camping is de uitvoering van geen gemeenschappelijk ideaal: samenleven in de buitenlucht. Het is moeilijk, zo niet onmogelijk om dat in vrede en harmonie te doen. We kijken naar het ene territorium dat zich krachtig verdedigt tegen het andere. Sommigen kiezen de aanval. Elektrisch versterkt geluid is een effectief wapen om het territorium van de tegenstander te penetreren, zonder dat die meteen tot een tegenaanval kan overgaan. De auto parkeren als verdedigingsmuur of de kano zo neerleggen dat anderen er moeilijk langs kunnen, zijn ook beproefde middelen.
De tijdelijke gemeenschappen van de camping tonen aan dat de menselijke samenleving het resultaat is van strijd, compromis en uiteindelijk nederlaag. De nederlaag bestaat eruit dat hij er altijd zal zijn, de ander, tenzij je hem uit de weg ruimt.
De Roemeens-Franse filosoof Emil Cioran had zulke dromen. Hij schreef: “hoe zou het ook anders kunnen zijn op een planeet waar het vlees zich verbreidt met de schaamteloosheid van een natuurramp? Waarheen je je ook wendt, overal bots je op iets menselijks – een weerzinwekkende alomtegenwoordigheid die je verbijstert en opstandig maakt, die je in een laaiende versuffing stort.”
Dat is één. Uitgeput door het temperament van de haat, opent zich de mogelijkheid van ontroering. Je bent verzwakt, de afweermechanismen haperen. Dat is het moment dat het samenleven begint.
In de schemering verenigen de vijanden van de dag zich voor sportieve activiteiten. Het terrein rondom het volleybalnet is neutraal, het volleybalveld is Zwitserland. De buurman biedt je een zelfgebraden worst aan. Worst is vvrede. Hij heeft je zojuist “buurman” genoemd, de weg terug is nu afgesloten.
Je begrijpt niet hoe je deze ongevaarlijke burger zo hebt kunnen haten. Deze weerloze worstenbakker met zijn gekoelde caravan. Die je, terwijl je eet, aankijkt met een trots alsof hij zojuist een plan heeft ontvouwd om met olifanten de Alpen over te trekken om Rome te vernietigen.
Over het pad achter hem trekken de tentmensen voorbij, zij die kruipend leven op een ander veldje. Ze zijn onderweg naar de washokken om toilet te maken voor de nacht, in hun zakken rinkelen muntjes voor warm water.
Na de worst trek je je terug in het eigen territorium, het gal van de capitulatie op je lippen. “Morgen weer een dag buurman”, zei de buurman tegen je rug. Morgen weer een dag.
Geschreven op september 2009
Worst!
Naastenliefde is een nuttig ding op de camping. Er zijn altijd anderen. Soms dragen ze een wc-rol met zich mee.
Als je niet van je medemens houdt, als zelfs het woord “medemens” klinkt als een onverdraaglijke intimiteit, moet je hem willen onderzoeken. Onderzoek is een effectieve omvormer van misantropie.
Ecce homo. Zie je hem niet dan hoor je hem wel. Hij zet een caravan voor je neus met een koelelement op het dak om de binnenruimte te koelen – het motortje dreunt je gedachten binnen. Verder weg maakt een troepje hardrockduitsers kwartier. Uit de autoboxen komt het geluid van een honderdvoudig versterkte marteling: de zanger klinkt alsof hij niet was voorbereid op de diepere genoegens van de herenliefde.
De camping is de uitvoering van geen gemeenschappelijk ideaal: samenleven in de buitenlucht. Het is moeilijk, zo niet onmogelijk om dat in vrede en harmonie te doen. We kijken naar het ene territorium dat zich krachtig verdedigt tegen het andere. Sommigen kiezen de aanval. Elektrisch versterkt geluid is een effectief wapen om het territorium van de tegenstander te penetreren, zonder dat die meteen tot een tegenaanval kan overgaan. De auto parkeren als verdedigingsmuur of de kano zo neerleggen dat anderen er moeilijk langs kunnen, zijn ook beproefde middelen.
De tijdelijke gemeenschappen van de camping tonen aan dat de menselijke samenleving het resultaat is van strijd, compromis en uiteindelijk nederlaag. De nederlaag bestaat eruit dat hij er altijd zal zijn, de ander, tenzij je hem uit de weg ruimt.
De Roemeens-Franse filosoof Emil Cioran had zulke dromen. Hij schreef: “hoe zou het ook anders kunnen zijn op een planeet waar het vlees zich verbreidt met de schaamteloosheid van een natuurramp? Waarheen je je ook wendt, overal bots je op iets menselijks – een weerzinwekkende alomtegenwoordigheid die je verbijstert en opstandig maakt, die je in een laaiende versuffing stort.”
Dat is één. Uitgeput door het temperament van de haat, opent zich de mogelijkheid van ontroering. Je bent verzwakt, de afweermechanismen haperen. Dat is het moment dat het samenleven begint.
In de schemering verenigen de vijanden van de dag zich voor sportieve activiteiten. Het terrein rondom het volleybalnet is neutraal, het volleybalveld is Zwitserland. De buurman biedt je een zelfgebraden worst aan. Worst is vvrede. Hij heeft je zojuist “buurman” genoemd, de weg terug is nu afgesloten.
Je begrijpt niet hoe je deze ongevaarlijke burger zo hebt kunnen haten. Deze weerloze worstenbakker met zijn gekoelde caravan. Die je, terwijl je eet, aankijkt met een trots alsof hij zojuist een plan heeft ontvouwd om met olifanten de Alpen over te trekken om Rome te vernietigen.
Over het pad achter hem trekken de tentmensen voorbij, zij die kruipend leven op een ander veldje. Ze zijn onderweg naar de washokken om toilet te maken voor de nacht, in hun zakken rinkelen muntjes voor warm water.
Na de worst trek je je terug in het eigen territorium, het gal van de capitulatie op je lippen. “Morgen weer een dag buurman”, zei de buurman tegen je rug. Morgen weer een dag.
Geschreven op september 2009
Watersportcamping Heeg
Watersportcamping Heeg
Eén van de leukste en aantrekkelijkste campings van Friesland is Watersportcamping Heeg. Wij blinken voornamelijk uit in wat we NIET hebben, zoals bijvoorbeeld WIFI internet en complete whirlpools.
Bekijk onze site op: http://www.watersportcampingheeg.nl/
Eén van de leukste en aantrekkelijkste campings van Friesland is Watersportcamping Heeg. Wij blinken voornamelijk uit in wat we NIET hebben, zoals bijvoorbeeld WIFI internet en complete whirlpools.
Bekijk onze site op: http://www.watersportcampingheeg.nl/
Abonneren op:
Posts (Atom)