Nu kreeg ik de kans om per aanstaande februari mee te doen met een internationaal project. Echt super tof, met studenten, docenten en export experts. Maar ik heb en het budget niet om deel te kunnen nemen, en ik heb er de energie niet voor. Je moet weten dat ik alweer met de nodige projecten bezig ben op onze camping, en bovendien start de periode van "mijn afstudeerstagiaires" weer. Ook die moeten kunnen rekenen op mijn tijd en energie. Maar het is heel lastig voor me, ik heb er zelfs vannacht een hele tijd van wakker gelegen. Wat als.....of dat.....Misschien kan ik toch....
Je kent dat wel, allerlei opties en scenario's overdenken om zo toch tot een creatieve oplossing te kunnen komen. Het voelt voor mij als een mooie kans voorbij laten gaan. Ik weet beter, met mijn verstand. Want wanneer ik wel zou deelnemen, dan ga ik echt mijzelf voorbij lopen. Ik ben begrensd, ik kan gewoon niet alles doen. Strategisch plannen van de mogelijkheden, om zo, zo kansrijk mogelijk verder te komen. Dat wil niet zeggen dat ik alle kansen moet beetpakken en ermee aan de slag moet gaan.
Ik heb zojuist een mailtje gestuurd en bedankt voor het aanbod, met pijn in mijn hart, dat wel. Ik weet dat er net zoveel kansen voorbij komen, als dat er bedreigingen zijn. Een van mijn bedreigingen is dat ik te overenthousiast alle mooie kansen wil omarmen. Het is mijn valkuil zoals ze dat wel noemen. Met 49 jaar wordt een mens toch wel wat wijzer, zelfkennis noemen we dat. Zelfkennis die vooral door schade en schande is verworven, op de universiteit van "de straat" zal ik maar zeggen.
Ik ben benieuwd, wanneer heb jij voor het laatst met pijn in je hart nee gezegd? Wees welkom, de polletjes, Watersportcamping Heeg.
https://www.facebook.com/campingheeg
Geen opmerkingen:
Een reactie posten