We zijn zuinig met onze spullen. We zorgen ervoor dat "de dingen" lang mee kunnen gaan. We onderhouden ze, geven ze weer een hernieuwd aanzien of hergebruiken de dingen als het kan. Van nature zijn we zuinig, zeker wanneer het gaat om schaarse middelen.
Maar gaat het ook wel op voor spullen die minder schaars zijn, en dus vaak ook goedkoop zijn? Want ook die hebben grondstoffen en energie gekost om te kunnen worden geproduceerd?
Ons haardhout komt van eigen kweek op de camping en is in balans met wat we nodig hebben voor onze dutchtub. Maar hoe zit dat met bv. kleurstiften? Ik weet nog dat ik vroeger het dopje van de achterkant van de stift haalde. En liet er dan voorzichtig 1 druppel water in lopen. Vaak kon de kleurstift dan weer heel wat tekeningen langer mee gaan!
Kleurstiften kosten vandaag de dag een fractie vergeleken vroeger. Het gevolg is dat ik eigenlijk al tientallen jaren helemaal geen druppel water achter in de stift heb laten lopen!
Er is vrijwel geen economische prikkel meer. Ik heb nauwelijks gevoel bij het productieproces. Kortom, eigenlijk heb ik niets met de kleurstift en wil ik alleen maar dat die het doet!
Ga ik kijken naar de vis of vleesconsumptie van ons. Dan gaan we daar eigenlijk schandalig mee om. Ik heb nauwelijks nog een economische prikkel, immers eten is de afgelopen veertig jaar alleen maar goedkoper geworden. En dat is te zien en te merken. We eten elke dag vlees en vis. Niet 80 gram per persoon, maar gerust een veelvoud hiervan. Als er al geen economische prikkel is, dan vast wel een emotionele prikkel, het gaat immers over dierenlevens! Ik weet nog het gekerm van de varkens die naar de slacht gingen vroeger! Het ging door merg en been! Er was een grote emotionele binding met het dier. Maar sinds het varken ver weg geslacht wordt en in handige plastic bakjes in de supermarkt terecht is gekomen, is die emotionele binding hard achteruit gehold.
We zijn als maatschappij zo afgedreven van de natuur en van ons eten, dat er voor ons qua gevoel nauwelijks verschil is tussen kleurstiften en een pondje kipfilet! We kopen er voldoende van, soms in overvloed. We vragen ons bijna niet meer af waar de dingen worden gemaakt. Hoe de dingen worden gemaakt en wat er allemaal nodig is om deze te maken. We lopen midden in de winter in een leuk t-shirt rond. Want het binnenklimaat van school, kantoor of ons huis is heerlijk en prima in een shirtje te doen. Vrijwel niemand ligt nog onder een heel aantal dekens te slapen. Vrijwel niemand heeft een dikke, warme trui aan met een dikke maillot onder je broek. Dat hoeft allemaal niet, want het is toch lekker comfortabel! Misschien waren we van nature zuinig, maar sinds onze economische omstandigheden zo zijn gaan floreren, zijn we wel met elkaar heel raar omgegaan met onze (schaarse) middelen.
Dus ook wij kunnen nog een heel hoop, heel veel beter gaan doen. We hebben zeker de wil om dat te doen. Nu nog gewoon stappen maken in het verbeteren van ons gedrag. Want dat is het! Ik ben benieuwd hoe jij je gedrag hebt weten aan te passen aan een duurzamer leven? Laat je het ons weten? Wees welkom, de polletjes Watersportcamping Heeg.
Maar gaat het ook wel op voor spullen die minder schaars zijn, en dus vaak ook goedkoop zijn? Want ook die hebben grondstoffen en energie gekost om te kunnen worden geproduceerd?
Ons haardhout komt van eigen kweek op de camping en is in balans met wat we nodig hebben voor onze dutchtub. Maar hoe zit dat met bv. kleurstiften? Ik weet nog dat ik vroeger het dopje van de achterkant van de stift haalde. En liet er dan voorzichtig 1 druppel water in lopen. Vaak kon de kleurstift dan weer heel wat tekeningen langer mee gaan!
Kleurstiften kosten vandaag de dag een fractie vergeleken vroeger. Het gevolg is dat ik eigenlijk al tientallen jaren helemaal geen druppel water achter in de stift heb laten lopen!
Er is vrijwel geen economische prikkel meer. Ik heb nauwelijks gevoel bij het productieproces. Kortom, eigenlijk heb ik niets met de kleurstift en wil ik alleen maar dat die het doet!
Ga ik kijken naar de vis of vleesconsumptie van ons. Dan gaan we daar eigenlijk schandalig mee om. Ik heb nauwelijks nog een economische prikkel, immers eten is de afgelopen veertig jaar alleen maar goedkoper geworden. En dat is te zien en te merken. We eten elke dag vlees en vis. Niet 80 gram per persoon, maar gerust een veelvoud hiervan. Als er al geen economische prikkel is, dan vast wel een emotionele prikkel, het gaat immers over dierenlevens! Ik weet nog het gekerm van de varkens die naar de slacht gingen vroeger! Het ging door merg en been! Er was een grote emotionele binding met het dier. Maar sinds het varken ver weg geslacht wordt en in handige plastic bakjes in de supermarkt terecht is gekomen, is die emotionele binding hard achteruit gehold.
We zijn als maatschappij zo afgedreven van de natuur en van ons eten, dat er voor ons qua gevoel nauwelijks verschil is tussen kleurstiften en een pondje kipfilet! We kopen er voldoende van, soms in overvloed. We vragen ons bijna niet meer af waar de dingen worden gemaakt. Hoe de dingen worden gemaakt en wat er allemaal nodig is om deze te maken. We lopen midden in de winter in een leuk t-shirt rond. Want het binnenklimaat van school, kantoor of ons huis is heerlijk en prima in een shirtje te doen. Vrijwel niemand ligt nog onder een heel aantal dekens te slapen. Vrijwel niemand heeft een dikke, warme trui aan met een dikke maillot onder je broek. Dat hoeft allemaal niet, want het is toch lekker comfortabel! Misschien waren we van nature zuinig, maar sinds onze economische omstandigheden zo zijn gaan floreren, zijn we wel met elkaar heel raar omgegaan met onze (schaarse) middelen.
Dus ook wij kunnen nog een heel hoop, heel veel beter gaan doen. We hebben zeker de wil om dat te doen. Nu nog gewoon stappen maken in het verbeteren van ons gedrag. Want dat is het! Ik ben benieuwd hoe jij je gedrag hebt weten aan te passen aan een duurzamer leven? Laat je het ons weten? Wees welkom, de polletjes Watersportcamping Heeg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten