de reünie

De reünie van gister, wat een nostalgie komt er boven ploppen in mijn brein. Wat bijzonder om al mijn oude klasgenootjes van de basisschool weer te kunnen zien en bij te praten. Wat is er veel gebeurt in enkele half mensen leven. En wat een emoties brengt het allemaal teweeg!

Ik had het me natuurlijk kunnen bedenken, dat veel van onze ouders al dood zijn. Bij een leeftijd van 50 jaar is de kans dat een of beide ouders zijn overleden natuurlijk erg groot. En dan, wie hebben er kinderen en hoe oud zijn die dan weer? Of kleinkinderen, want het kan, dat weet ikzelf maar al te goed! Hoe zit het met scheidingen, met ziektes? Wat doen we voor werk en vooral, zijn we tevreden met het leven dat we hebben?

We praten erop los, we hebben 38 jaar praten in te halen! Maar wat we natuurlijk allemaal hadden kunnen bedenken is, waarom kent iedereen die bepaalde klasgenoot, en die ook nog wel. Maar waarom zegt die naam ons bijna niets……

We komen er achter dat iedereen de meest kleurrijke personen wel kennen. De braniemakers, de haantje de voorste en de super slimme. Die hoorde we immers in die tijd veel. De hele rustige, de muurbloempjes, daar hebben we bijna geen beeld bij.

Ik zit in de auto terug, van Brabant naar Friesland, over een stille weg op dit late uur. Ik kan de dag mooi aan me voorbij laten komen. En dan kan ik vooral dankbaar zijn om te horen hoe mijn oud klasgenootjes mij en ons gezin hebben gezien. Hoe ze zich dat nog herinneren. Ik mag even vanuit hun bril naar mij en mijn gezin kijken. “Karin, jij had echt altijd al schijt aan wat andere vonden, wat de meester van je vond. Jij knalde er altijd al direct uit wat je van de dingen vond als je het een belangrijk onderwerp vond”. “Karin had jij niet al op de lagere school gespijbeld omdat je je kleine zusje wilde ophalen uit de kleuterschool, die veel verder op was?”

“Jullie mam he Karin, die was altijd aan het zingen. Ze was vrolijk en daar bij hullie, daar kon echt alles he! En ook: ik mocht misschien maar 8 kinderen uitnodigen, maar bij jullie mocht de hele klas komen he!”

“Jullie gingen toch altijd naar Engeland en weet je nog dat we met zijn alle bij jullie scones met clotted cream en jam mochten eten, een echte high tea bij jullie in de tuin!”

En dan besef ik me hoe bijzonder het is om dat van jezelf en je familie te mogen horen. Dat het fijn is dat mensen je nog kennen, dat ze zich jou nog kunnen herinneren. Dat het fijn is om te horen, dat je niks veranderd bent. Dat ze mooie dingen herinneren. En zo is het natuurlijk ook bij een organisatie. Je wilt dat je gasten of klanten zich jou nog kunnen herinneren. Dat ze een mooie tijd bij je hebben gehad. En het mooie is, dan valt alles over prijzen weg. Mensen zullen niet na 20 jaar nog zeggen, goh dat was toen best goedkoop, of dat was toch wel duur. Tenzij het spotgoedkoop of extreem duur was. 

De vraag is nu, Hoe zou ik willen wat onze kamperende gasten over 35 jaar gaan vertellen aan onze camping? En is er ook iets waardoor ik ervoor kan zorgen dat ze ons goed kunnen herinneren? Want een ding weten we wel, wanneer je zelf niet veel jezelf laat zien, wanneer je niet kleurrijk bent en van je laat horen, dan wordt het voor andere moeilijk om jou nog te herinneren!