Hoe kan het bestaan dat je jaren en jaren met een soort van ongenoegen en tegenzin naar je werk gaat? Hoever staat het leven dat je dan leidt van je eigen zijn af? Hoe heb je het zover laten komen? Je bent toch vooral zelf verantwoordelijk voor het leven dat je kiest? Niemand dwingt je toch? Heb je dan de financieen laten gelden boven je eigen persoon? Heb je dan gekozen voor de zekerheid van een niet zo'n toffe baan, boven je eigen levensgeluk? En als dat dan zo is, waarom ben je zelf dan niet in staat geweest om juist te focussen op de mooie dingen van je werk. Waarom kies je er dan voor om de focus op het negatieve te zetten? Het perspectief waarmee je naar de dingen kijkt, die kan je vooral zelf veranderen, en dat gaat niet vanzelf. Je kan van je werkgever hopen dat hij iedereen af en toe verplicht laat huppelen, of genante ervaringen met elkaar laten delen waardoor er als ware het vanzelf, meer wordt gelachen. Maar je zou het zelf ook gewoon kunnen doen, ga zo eerst eens even 10 meter huppelen, vraag onder de koffie je meest genante ervaring met elkaar te delen en kijk eens hoeveel meer vrolijkheid door je donder loopt! Doe iets bijzonder liefs voor een klant of collega, omdat het 5 december is, of stuur een mailtje in dichtvorm. Je bent het toch zeker niet waard om als droeftoeter tot je pensioen je salaris bij elkaar te moeten gaan sprokkelen met een hoofd van: vraag me vooral niks, want ik heb nog anderhalf jaar zwaar werk.....
Je emotionele inkomen heb je voor een groot deel in je eigen macht.
Maak er een machtig mooie dag van, ik ben benieuwd naar je reactie, wees welkom!
De polletjes, Watersportcamping Heeg.
https://www.facebook.com/campingheeg
Geen opmerkingen:
Een reactie posten