Martin Simek zei het zo mooi; Hij liep met zijn zoontje aan de hand over een klein dorps straatje. Plots wurmt het kleine mannetje zijn handje los uit vaders grote hand en verzet geen stap. Hij zakt door zijn knietjes en met zijn kleine vingertjes drukt hij op een klein bezig miertje.
Het miertje loopt over zijn handje en vol verwondering kijkt het mannetje naar de mier.
Heel intens zie je hem kijken, wat het mannetje denkt, geen idee. Maar hij blijft maar kijken en kijken, hij ziet van alles!
Als je de dingen voor het eerst ziet, lijkt het wel of je veel beter aan het zien bent.
Waar ben ik dat verloren op mijn "tijdlijn"?
Ik ga op onderzoek uit en vraag wat mijn man het afgelopen half uur gezien heeft. Natuurlijk kijkt mij mij aan, vreemde vraag? Had ik dan wat moeten zien???
Als we op bekend terrein zijn, als we de dingen al tig keer hebben beleeft, dan gaat de jus eraf. We zien niet meer waar we naar kijken, we luisteren niet meer waar we naar horen....
Wat jammer dat we zoveel filteren. Met moeite kunnen we dan weer gaan zien en luisteren, maar dat gaat niet voor niets! Raar dat je daar zoveel moeite voor moet doen?
Filteren is een manier om het makkelijker voor ons te maken, maar het is net als medicatie tegen de efecten van autisme, we worden er een soort robots van.
Want als we niet meer kunnen ervaren wat onze zintuigen waarnemen, dan ben je toch verworden tot een robot?
Misschien heb je nu pauze en ben je met allemaal collega's om je heen. Kijk dan eens echt om je heen, want misschien heeft die ene collega wel net haar haar laten knippen en zit het zo leuk, misschien luistert ze dan wel wat je zegt en worden jullie allebei blij, toch geen robots dus...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten