het is er alleen, wanneer je het voelt

Ik kan het me nog zo helemaal voor de geest halen. We waren met onze kinderen aan het backpacken door Mexico en op het kleine, authentieke eilandje Isla Mujeres (een aanrader overigens) gingen we die avond eten in een klein restaurantje ergens aan zee. Van een van de wegen moesten we door de bosjes een klein paadje naar beneden afdalen. Kleine olielantaarntjes begeleide ons over het donkere, avontuurlijke pad naar beneden. Af en toe een takje van een van de bomen of struiken over onze wangen strelend. Het zachte, warme avondbriesje, ruikend naar het zilte water, werkelijk alles klopte.
We kwamen bij een klein, rond gebouwdje aan waar we aller vriendelijks werden ontvangen. Het was er niet groot, ik schat dat er een tafeltje of tien, misschien 15 stonden met allemaal gezellig kletsende mensen. De warme hand van de serveerster lag even op mijn schouder en met een knikje richting een lege tafel begrepen we dat we aan die tafel mochten plaats nemen. De beperkte menukaart baste van de lekkernijen uit elkaar. Naast onze tafel stond een mandje waar wat plaid in lagen en toen het die avond wat frisser werd, werden ons de plaids over onze schouders gedrappeerd. Natuurlijk bleven we veel langer "hangen" dan we van tevoren hadden gedacht. De perfecte ambience, de vredige sfeer, liet onze kinderen niet eens verlangen naar hun bed.
In elke vezel van ons lichaam voelde we het; de gastvrijheid!
Hoe kan het dan dat het Antoniusziekenhuis de gastvrijheidsprijs heeft gewonnen?
Ik kom aanrijden en moet wachten om door de slagbomen heen, het parkeerterrein op te kunnen rijden. Dicht bij de hoofdingang is natuurlijk alles vol. Voor de hoofdingang lijkt het of heel Sneek daar toevallig net allemaal staat te paffen en door een vette rook van sigaretten wring ik me door een draaideur. Eenmaal binnen zie ik door de kakafonie van wegbewijzeringen niet waar ik de poli kan vinden die we gaan bezoeken.
Aan de informatiebali staat een rijtje mensen te wachten. Eenmaal bij de betreffende bali aangekomen check ik in en vraag ik of de wachttijd lang is. nee werd me verzekerd, maar uiteindelijk hebben we toch nog drie kwartier moeten wachten.
ik wordt door de assistente opgeroepen en mag me uitkleden, de dokter komt er zo aan. Daar zit ik dan, helemaal alleen in het kamertje. En inderdaad de dokter kwam een minuut of vijf later, geeft me een hand zonder me in de ogen aan te kijken, gaat achter zijn bureau zitten, leest en mompelt wat en dan...kijkt hij me eindelijk aan.
Gastvrijheid, het is er alleen als je het voelt!

Kan jij me jou meest ultieme gevoel van gastvrijheid beschrijven? Waar voelde je dat, hoe deden ze dat?
Wanneer was dat? Ik ben zo benieuwd want we kunnen samen nog heel wat stappen nemen in de gastvrijheid!
Wees welkom, de polletjes Watersportcamping Heeg
https://www.facebook.com/campingheeg