Elke avond gaat het restaurant compleet vol. We kunnen nog maar net reserveren voor de shift van 17.30h. Een beetje vroeg, maar dan heb je ook wat zullen we maar zeggen. Precies optijd melden we ons en mogen we een menu kiezen. We gaan voor de verrassing. Opgewonden en giechelig mogen we wachten aan een van de tafeltjes. We drinken nog even wat om daarna te worden opgehaald door...Markus. Markus verteld dat hij ons zal brengen naar onze tafel en we mogen in een slingertje, schouders beetpakkend, achter hem aanlopen. We nemen plaats en we zien niets, echt niets. Markus legt uit dat hij blind is en dat hij de hele avond voor ons klaar zal staan. Hebben we vragen, willen we naar toilet of willen we even roken, dan hoeven we alleen maar zijn naam te roepen. Door de geluiden die we horen, andere gasten, lopende mensen, met de vinger klikkende personeelsleden, proberen we ons te orienteren. Samen met mijn tafelgenoot probeer ik in te schatten op hoelaat we een "andere tafel" horen en hoe ver die van ons verwijderd zal zijn.
Markus is er weer, hij zet een fles en twee glazen op tafel, we mogen zelf inschenken. We toosten op een mooie avond, eerlijk vonden we dat zelf best stoer dat we onze glazen lieten klinken. Wow, onder de indruk dat dit in een vloeiende beweging lukte. Later bleek dat we hierin zeker niet de enige waren, die het lukte...
Markus komt het voorgerecht brengen. Wat een geluk dat geen mens me ziet eten. Ik eet als een barbaar. ben blij als er wat op mij vork ligt. Soms is "het" heel groot en zwaar, de andere keer is het een lang stuk sla dat ik naar binnen zit te werken. Mijn mond is vies van alle dressing die ik mors. De smaak is grotendeels weg gevallen. Ik had juist verwacht dat de smaak nog intenser zou zijn, maar dat is nu juist niet het geval.
Markus vraagt of het lekker heeft gesmaakt. Hij is zeker alweer een kwartier weg, tenminste dat denken wij. Want ook ons gevoel voor tijd is moeilijk in te schatten, en dan ontdekken we op tafel het mandje met brood voor bij het voorgerecht. Tjonge jonge, ja niet gezien zal ik maar zeggen.
Ik wordt wat overmoedig en ga aan de wandel. Ik wil de omgeving verder aftasten en ontdek een ander tafeltje naast ons en pik daar de lepels van weg. Ik neem ze mee als troffee naar onze tafel. Mijn tafelgenoot doet het bijna in haar broek. Heerlijk om ongezien dingen te doen die niet horen!
Ik ontdek nog een tafeltje, en nog een zonder dat ik word gesnapt en ook daar pik ik steeds de lepels weg die ik meeneem naar ons tafeltje. Even later, wanneer de nieuwe gasten plaats nemen en aan Markus vragen waar de lepel dan ligt, biecht ik het op. Dit heeft Markus nog niet eerder meegemaakt.
Wij hebben een heerlijke avond gehad. Het was een groot avontuur en een beleving om te ervaren hoe het is in een wereld waarin je niets kan zien. het eten smaakte me lang zo lekker niet, het was een toer om uberhaupt eten in mijn mond te krijgen, laat staan dat dat netjes kon. Ik en de andere gasten waren extra opgewonden doordat we iets voor ons totaal nieuws hadden ervaren. Kortom, beleving is misschien juist wel niet alle zintuigen prikkelen zoals we in alle boeken lezen over de experience economy.
Juist door een zintuig totaal niet te prikkelen hebben we een heel speciale avond gehad.
En nu een winter lang nadenken over welke prikkels ik nu juist op onze camping achterwege ga laten, of toch juist niet? Wat denk jij? Wees welkom, de polletjes watersport camping Heeg.
https://www.facebook.com/campingheeg
Geen opmerkingen:
Een reactie posten