de kunst van het loslaten

We hebben gekozen voor een specifieke doelgroep, maar dat wil niet zeggen dat we andere doelgroepen helemaal niet (meer) hebben. En andere doelgroepen, hebben andere wensen en behoeften die we niet altijd kunnen en/of willen belonen. Je kunt je voorstellen dat het dan af en toe gaat wringen en we een klacht krijgen of een teleurgestelde gast hebben. En toch vind ik dat keer op keer wel een lastige!

Rationeel kan ik bedenken dat de wensen en behoeften van deze gast niet meer past bij onze camping. Maar toch voelt het rot als iemand teleurgesteld is en dat laat blijken. Het raakt me, en kennelijk ben ik lang niet zo goed in het loslaten als dat ik zelf graag had gezien. Onze camping is voor mij als ware het mijn kind. Sinds 1986 zijn we keihard aan het werk en hebben we onze hele ziel en zaligheid hierin gestoken. Het heeft ons bloed, zweet en tranen gekost en ook al behoord een gast niet helemaal tot onze doelgroep, het voelt toch niet lekker. "Daar moet je boven staan of je weet toch wie het zegt", hoor ik dan. Maar ratio en hart zijn in gevecht. Het kost me een hoop energie om me hier overheen te kunnen zetten. Mijn batterij kan er behoorlijk op leeg lopen. Het lukt me niet om het goed los te laten, en dat zou wel fijn zijn want wanneer je echt loslaat heb je weer twee vrije handen.
Zou het een vrouwending zijn om eerder het gevoel te hebben twee afgebroken handen te hebben?
Hoe doe jij dat; loslaten?
Ik ben benieuwd naar je reactie! De Polletjes, Watersportcamping Heeg
https://www.facebook.com/campingheeg